22.4.07
آدم هیچ وقت نمیتونه پیش بینی کنه که چی پیش میاد. ممکنه هیچ کدوم از برنامه هاش درست از آب در نیاد. به خاطر یه اتفاق ساده و شاید هم پیش بینی نشده تمام برنامه ریزی هاش بهم بخوره. وقتی تو تب رفتن باشی و نشه درست مثل این میمونه که یه شب سرد زمستون تو پیاده رو در حالی که از سرما کز کردی و با عجله داری میری که خودت رو به خونه برسونی یه سطل آب سرد بریزن سرت. نمیدونی باید عصبانی بشی؛ باید فراموش کنی و سعی کنی سریعتر به مقصد برسی ، دنبال مقصر بگردی یا وایسی داد بزنی .اصلا یه آدم خیس وسط خیابون که سردشه میتونه درست فکر هم بکنه ؟ تازه حالا باید بشینی برای بقیه روزهات برنامه ریزی کنی. دوباره تو همون شرایطی قرار بگیری که بخاطرش می خواستی بری. این روزهای آخر خونه دیگه تقریبا نیمه خالی شده بود. دیگه کم کم داشتم چمدونم رو میبستم ! هی داشتم فکر میکردم واسه خونه جدید چی از اینجا ببرم ! میتونستم برم و فارغ از هر فکری آزادانه بشینیم پشت میز تحریرم و کتابهام رو جلوی روم باز کنم و درس بخونم. میتونستم هر روز غروب کنار همون رودخونه ای که عکسش رو گذاشتم قدم بزنم .میتونستم اونجا قایق سواری کنم. میتونستم تو محوطه سبز و قشنگ و پر از گل دانشگاه قدم بزنم. دارم به این فکر میکنم که بعضی وقتها شوخی های زندگی چقدر تلخه ... ا
سلام الهام جون
چرا وبلاگ زیر آسمان استرالیا باز نمیشه؟
الهام جونم منم مزه این شوخی های تلخ زندگی خوب یادمه اما گاهی همین عقب افتادن ها باعث میشه اون چیزی پیش بیاد که اینقدر خوبه که حتی فکرش رو هم نمی کردی!؟
قصه سفارت انگلیس رو که یادته؟؟
سلام
من هنوز توجيه نشدم .
تو اينور آبي يا اونور
زت زياد
منم از شنیدن موضوع خیلی ناراحت شدم, ولله وقتی برنامه ریزی میکنم که برم یه مداد بخرم و نمیشه کلی ناراحت میشم چه برسه به یه همچین برنامه ای. حق داری
حق داری الهام جون ، اما گذراست چون الان برنامه ریزیات بهم ریخته عصبی شدی. به آینده بهتر فکر کن و به ادامه تحصیل توی دانشگاه تو کشوری که هر روزی رو که اونجا بگذرونی یه قدم به پاست نزدیکتر میشی. می بوسمت
چرا مگه چي شده كه نميتونين برين؟